مدت هاست که این وب خاک خورده است انگار

نمی دانم این هم اتفاق این مدت خاک خوردگی را باور کنم یا نه.

اما می دانم در دل هر کدام آزمایشی بود از ابتلائات خداوند. ابتلائاتی که نزدیک بود مرا با کمک شیطان نا امید کند.

این روزها خیلی بیشتر و بیشتر به درست و غلط کارهایم شک دارم. به درست و غلط بودن فرصت های پیش رو و انتخاب میان آن ها.

تنها و تنها کاری که از من بر می آمد توکل به خدا و انتخاب فرصت پیش رو یا از دست دادن فرصت بود.

آخر باید آینده نگر باشم و آینده را ببینم. ببینم این فرصت حال حاضر در آینده زیانی نباشد که مشکلات را بیشتر کند.

امروز فرصت را در این می بینم که درسم را ادامه دهم. با خود می گویم این تداوم درس افزایش اعتبار می آورد. اعتبار پیش تو و خانواده تو.

اگر تداومم از نوع عالی باشد که اعتبار و حساب ویژه ای برایم باز می کنید. و این فرصت فرصت خوبیست.

......

......

دیروز مادرم از مشکلات زندگی می گفت و می گفت یعنی می شود این ها تمام شود؟ ......

می دانی جوابم چه بود؟

به مادرم گفتم: آیا سخت تر  از مشکل من وجود دارد؟  حتی خود شما هم به درست شدن این آینده آن طور که می خواهم امید ندارید. ای مادرم اما بدان من با این حال نا امید نیستم و هنوز امیدوارانه تلاش می کنم. مشکلات دیگر که می بینم در برابر این مشکل چیزی نیست. از نظر من که مشکلات دیگر حل شده اند و این شما هستید که هنوز مشکل می دانی و غصه می خوری.

مادرم حرفم را تایید کرد. اما حیف که باز هم تحمل مشکلاتش را ندارد.

بگذریم

همین الان این فکر به ذهنم خطور کرد نکند این نوشتن های من از دانشگاه حق الله یا حق الناس باشد؟

شاید زیاده روی بدانی اما علاوه بر مشغولیات دیگرم این ها هم مشغولیت اکنونم شده

بگذار ریا کنم :دی

چند وقتیست قرار گذاشتم که برای نماز اول وقت خودم را هر چه زودتر به مکانی برسانم که از دستش ندهم.

اگر بیرون می روم و بین راه اذان گفتن، همان جا اگر سواره بودم پیاده شوم و مسجدی یابم. اگر خانه بودم البته اگر پدر و مادر کاری نداشتند مشغول نماز شوم.

اما مانده ام در دانشگاه کدام درست است. اینکه وسط کلاس درس را ول کنم و به نماز برسم یا بمانم و بعد.

البته که به نماز دوم می رسم. اما باز هم وجدانم ناراحت است.

دیگر ریا بس است :دی

فکر می کنم تا اینجا هم بس باشد فعلا

:)